Wing Chun kuen kung fu Bydgoszcz

Wing Chun kuen kung fu (Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen) – jeden ze stylów wushu, Style pochodne od Wing Chun: Wing Tsun (Leung Ting), Ving Tsun (Wong Shun Leung), Tradicional Wing Chun (William Cheung) lub Yongchun (dialekt mandaryński). Spotyka się też inne pisownie nazwy stylu (Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen) . Różnice w nazewnictwie wynikają przeważnie z różnych przekazów  stylu (często bardzo odmiennych).

Początki stylu i jego pochodzenie nie są dokładnie znane. Tradycja podaje, że w drugiej połowie XVII w. albo na początku XVIII w. grupa mistrzów z klasztoru Szaolin (Shaolin) opracowywała styl, który miał być skuteczny w walce z Mandżurami i łatwy do nauki w krótkim czasie. Jednak zanim zakończono pracę, mandżurscy najeźdźcy spalili klasztor. Uratowało się jedynie pięcioro mnichów, a wśród nich mniszka Ng Mui, która dopracowała podstawy tego stylu (jak wiele innych legend o początkach stylów, także i ta mówi, że dzieło Ng Mui uzyskało swój końcowy kształt w niezwykły sposób: z inspiracji walką żurawia z lisem (żurawia z wężem)  lub podczas snu). Mniszka przekazała swą wiedzę świeckiej uczennicy Yim Wing Chun, której mąż nadał stylowi nazwę. Tak więc, choć słowa "wing chun" po chińsku znaczą "piękna wiosna", nazwa stylu pochodzi nie od pory roku, lecz od imienia legendarnej mistrzyni.

Do połowy XIX wieku styl Wing Chun rozwijał się wyłącznie w rodach mieszkających w południowochińskiej prowincji Guangdong, w miastach Foshan, Kanton i Hongkong. Początkowo styl był walką bez broni, później wzbogacono go o walkę parą noży motylkowych, a ludzie używający do kierowania łodzią długiego kija opracowali technikę walki tym narzędziem. Rozwinięto również metody treningowe, w tym specyficzne ćwiczenia na drewnianym manekinie .

​

Na powyższych zdjęciach patrząc od lewej :

- sifu Mariusz Weddzel z Sifu Didier-em Beddar

- sifu Mariusz Weddzel przed paryską Akademią

- Sifu Dariusz Sitkowski i sifu Mariusz Weddzel 

​